Als kind van dove ouders was het voor mij niet vanzelfsprekend me uit te drukken in woorden. Toch voelde het niet als een gemis, ik wist immers niet beter. In de pubertijd veranderde dat. Mijn ouders gingen scheiden, dit zette mijn vertrouwde wereldje op zijn kop. We verlieten huis en haard en er brak een onzekere tijd aan. Ik voelde me verlaten maar kon dit niet goed uiten. Dit zorgde voor onbegrepen gedrag, wat me nog eenzamer maakte. Ik hield me groot, maar ondertussen voelde ik mezelf steeds kleiner worden. 

Inmiddels volwassen maakte ik via mixedmedia (gemengde technieken) voor het eerst kennis met beeldtaal. Het voelde enorm bevrijdend om me op deze manier te kunnen uiten. Mijn hart maakte een sprongetje, ik voelde me eindelijk gehoord! Ik volgde een aantal cursussen en herontdekte mijn creativiteit. Ik begon weer te groeien! 

Spelenderwijs maak ik op een heel natuurlijke manier contact met mijn eigen wijsheid. Daardoor ben ik steeds beter in staat naar mijzelf te luisteren en kan ik mijn leven zelf vorm geven. Zo kwam ik erachter dat ik niets liever wilde dan deze 'kunst' doorgeven.

Maar hoe? Toen ik rond mijn veertigste vastliep in mijn baan ging ik op zoek. Ik vond, en volgde een creatieve coachopleiding. Een prachtig jaar waarin veel innerlijk werk werd verricht, en waar tools werden aangereikt dit proces bij anderen in gang te zetten en te begeleiden. Weer wat later volgde ik een tweejarige opleiding voor helend tekenen en nog wat later een cursus familie opstellingen.

Afgerond met diploma, certificaten, nog meer tools om in te zetten, en flink wat rouwverwerking in mijn rugzak, wist ik het zeker:

ik heb iets te be-tekenen!